2005-2010 yılları arası biyolojik ajan başlanan spondiloartritli hastaların 10 yıllık uzun dönem verilerinin retrospektif olarak incelenmesi

Abstract

Amaç: Yakın tarihli geçmişe sahip olan Anti-TNF ilaçların spondiloartrit (SpA) hastalarında tedavide kalım ve yan etki profilini uzun dönem takip ile değerlendirmeyi hedefledik. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 2005-2010 tarihleri arasında anti-TNF tedavi başlanmış olan ve takiplerine 10 yılı aşkın süredir Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Romatoloji Bölümü’nde devam edilen SpA’lı hastalar alınmıştır. Bulgular: Çalışmaya %55,7’si erkek, %44,3’ü kadın toplam 70 hasta dahil edilmiştir. Hastaların yaş ortanca değeri 49 yıl, biyolojik ajan başlama yaşı ortanca değeri 34 yıl, en sık tanı alt tipi ankilozan spondilittir (%87,2). 70 hastadan %35,7’si tedavisine ilk biyolojik ajan ile devam etmiş ve 2 hasta hariç (7 yıl ve 8 yıl ) diğerleri 10 yıl ve üzerinde kullanmıştır. Hastaların %57,1’i en az iki anti-TNF ajan kullanmış ve %48,6’sı tedavisine aynı grup içinde değişim yaparak devam etmiştir. İlk biyolojik ilaç olarak etanercept, infliksimab ve adalimumab kullanılmıştır. İlk biyolojik tedavide erkek cinsiyette (p=0,022, p=0,046), aksiyel tanısı alanlarda (p=0,021) ve sigara maruziyeti olanlarda (p=0,013) tedavide kalım süreleri daha fazla bulunmuştur. İlk biyolojik tedavi ile ikinci biyolojik tedavide değişme nedenleri (p=0,292) ve tedavide kalım süreleri bakımında farklılık bulunmamıştır (p=0,73). Sonuç: Yaklaşık 20 yıllık bir geçmişe sahip olan anti-TNF tedavilerin etkinliği ve güvenliği ile ilgili olarak çalışmamız literatürden farklı olarak 10 yıldan daha uzun takip süresi, daha uzun biyolojik tedavide kalım süresi ve klinik uygulama ortamı nedeniyle yararlı bilgiler sağlayabilir.Objective: We aimed to evaluate the drug survival and side effect profile of anti-TNF medications which have a recent history in patients with spondyloarthritis (SpA) with long-term follow-up Material and Method: Patients with SpA who started anti-TNF treatment between 2005-2010 and have been followed up for over 10 years at the Department of Rheumatology, Faculty of Medicine, Uludağ University in Bursa are included. Results: A total of 70 patients, 55.7% male and 44.3% female were included. The median age of patients was 49 years, and the median age of onset for the biological agent was 34 years and the most common diagnosis was ankylosing spondylitis (87.2%). Out of 70 patients, 35.7% continued their treatment with the initial biological agent, and all patients (excluded 2 patients with 7 years and 8 years) used it for 10 years or more and over 48.6% patients continued their treatment by switching to a different agent within the same group. Etanercept, infliximab, and adalimumab were used as the first line biological treatment. Biological drug survival was found to be higher in men (p=0,022, p=0,046) with first line therapy and was higher in patients with an axial diagnosis (p=0.021) and with smoking exposure (p=0.013). There was no difference between the first biological treatment and the second biological treatment in terms of reasons for change (p=0.292) and duration of treatment (p=0.73). Conclusion: Regarding the efficacy and safety of anti-TNF therapies, our study may provide valuable information due to its longer follow-up period of over 10 years and extended duration of biological treatment in a real-world clinical setting.