Beethoven’ın son dönem üslubu, son piyano sonatları ve “Op. 106, Hammerklavier”

Abstract

Beethoven’ın üç evre altında incelenen ve bestecinin sanatsal yaratıcılığı ile müziğindeki üslup değişikliklerinin anlaşılmasını sağlayan süreçlere bakıldığında, literatüre “Son Dönem” olarak geçmiş olan 1812-1827 yılları, bestecinin yoğun olarak Bach’tan ilham aldığı, ancak kendine özgü müzik dilini ortaya koyduğu bir “yenilikçi üslup” a işaret etmektedir. Son piyano sonatları olarak bilinen op. 101, 106, 109, 110 ve 111, bu üslubun piyanistik eserler sınıflandırmasındaki en önemli örnekleridir. Bu çalışmada, Op. 106 Hammerklavier Sonatı, gerek bahsi geçen yenilikçi üslup, gerekse son dönem piyano sonatları arasındaki yeri bağlamında incelenecek ve Beethoven’ın –çoğunlukla- bestecilik yönüne değinen kaynaklarda hissedilen eksikliğe binaen, eserin piyanistik anlamdaki değerine işaret edilecektir.

In view of the the "three periods" paradigm for understanding lifelong alterations in Beethoven’s musical style and artistic creation, the late period (1812- 1827) is defined both by aspiring for a new voice of his own, and by his passion to incorporate contrapuntal styles of music from past composers, especially Bach into his works. Op. 101, 106, 109, 110 and 111 are the last piano sonatas that he produced in this period. These works include Beethoven's one of the most difficult compositions for piano, the Hammerklavier Sonata. This study examines Hammerklavier Sonata in the light of the late compositional style of the composer and the pianistic challenges of the work as well.