2022 Cilt 21 Sayı 1

Permanent URI for this collectionhttps://hdl.handle.net/11452/27539

Browse

Now showing 1 - 19 of 19

A posteriori zorunlu doğruluklar var mıdır?
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-25) Çebi, Cengiz; Fen Edebiyat Fakültesi; Felsefe Bölümü; 0000-0001-5720-6315
Bilgi felsefesinde önermelerin zorunlu doğrulukları Kant'tan itibaren onların a priori bir zemine dayanmalarına bağlanmıştır. Diğer bir deyişle bu görüşe göre bir önerme zorunlu olarak doğruysa bu onun -özünde- a priori bir önerme olmasıyla ilgilidir. A posteriori bir önerme ise zorunlu değil, ancak olumsal bir doğruluğa sahip olabilir. Kısaca söyleyecek olursak a priori önermelerin doğruluğu zorunlu, a posteriori önermelerin doğruluğu ise olumsaldır. Dil felsefesinde oldukça etkili bir dil kuramı öne sürmüş olan Kripke ise Analitik Felsefe geleneğinde uzun bir süre neredeyse tartışmasız benimsenmiş olan bu a priorilik-zorunluluk ilişkisine önemli bir eleştiri getirmiş, bu ilişkinin bağlayıcı olmayan yanlış bir ilişki olduğunu öne sürmüştür. Öyle ki ona göre önermeler a priori oldukları halde olumsal, a posteriori oldukları halde de zorunlu olabilirler. Bu yazıda bu savın ilk bölümü bir kenara bırakılacak, a posteriori önermelerin ise neden zorunlu olamayacakları gösterilmeye çalışılacaktır.
Adorno’s aesthetic theory: Aesthetic display of the empirical reality
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-16) Hatipoğlu, Özüm
Theodor Adorno’s Aesthetic Theory illuminates the basic question of the aesthetic claim to truth. Adorno’s text presents key philosophical questions about the nature of aesthetics. Through grounding Adorno’s aesthetic theory in Hegelian logic, this article explicates why and how the veracity of a modern artwork dwells in its claim to the truth of its own untruth. What is the relation between aesthetic truth and the objective truth of empirical reality? Can aesthetic truth disclose the truth of empirical reality? By relating negatively to what Adorno calls the empirical reality, modern artworks not only become identical to their nonidentity, but also present that which they are nonidentical with as their formative ground. If the truth of an object is mediated, aesthetic truth must disclose the degree of objectivity found in empirical reality. Consequently, aesthetic truth becomes for-itself a mediated truth, and aesthetic truth comes to reveal the mediatedness of empirical reality.
Arendtian beginning under the threat of violence
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-25) Yazıcıoğlu, Sanem
Action and violence are two of the most central topics in Arendt’s works. The opposition between action and violence can also be interpreted as the opposition between the potentiality of human capacities and their fundamental destruction in human life. For Arendt, action and speech are the actualization of those capacities in their ever-new forms. However, those capacities can only be actualized in human plurality: a plurality of equal and distinct individuals. Therefore, in its different appearances and in its different tools, the threat of violence for the individual and for the political realm consists in its intrinsic aim to destruct human potentialities and human plurality. In our economical-global world, world violence increases significantly, since the emphasis is no longer on political categories such as equality or political action, but rather on everything that can be turned into materials and accelerate economic growth. Human beings are not exceptions; they are constantly under the threat of turning into “human materials” as Arendt rightly claims. Hence, in this paper I will first examine the relation between action, beginning and potentiality and second, indicate how plurality and power interact; in the third part I will outline how violence transforms human beings into human material, and in the final part I will indicate some problems of inequality and the economic agenda which produces millions of displaced people.
“Bittersweet Island” as encoded epithet: Klee in the making
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-01) Haşlakoğlu, Oğuz
Present article offers a new way of ‘reading’ Paul Klee’s work “Insula Dulcamara” (1938) in its ‘pictorial language’. After a critical evaluation of a similar approach on the same work in its pros and cons the essay suggests that the very title of the work is actually encoded in the picture, providing a criterion and a visual mapping for its proposal. The method consists in obtaining the group of signs which forms a certain gestalt in the picture as Latin letters hidden in pseudo-Arabic script. In this way Latin letters are deformed to a point where it is not possible to be recognized immediately in their limits of legibility. After reading the whole sign group letter by letter the essay then goes on to compare Klee’s famous “making visible” remark with Cézanne’s much discussed “la réalisation”. Drawing conclusions from there, the article ends in showing how this masterpiece of Klee might be considered as an epithet of the artist in its etymological origin as an “emplacement”; a dwelling place of his own making.
Çinli düşünür Zhuangzi’nın dil görüşü üzerine: Dilin ötesine geçerek yaratıcı doğaya dönmek
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-18) Chiang, Gonca Ünal
İnsanlık için en önemli iletişim aracı olan dilin ortaya çıkışı, uygarlığın da en önemli atılımlarından biridir. Dilin insan hayatına girişiyle birlikte insan düşünceleri derinleşmeye başlamış, düşünce mantıkla birleşmiş ve fikirler hafızada daha kolay ve doğru sıralamayla yer edinir olmuştur. Felsefenin, estetiğin ve edebiyatın gelişmesiyle birlikte, insanlar dilin yazılı metinlerin oluşturulmasındaki etkili rolünü daha iyi idrak etmiş, böylece düşünceler ve iletişim içeriği kayıt altına alınarak nesillerce aktarılabilmiştir. Antik Çin’de ortaya çıkan düşünürler arasında dili etkin kullanarak felsefi görüşünü anekdotlar aracılığıyla aktaran ilk düşünür Zhuangzi’dır. Daoist düşüncenin en önemli temsilcilerinden olan Zhuangzi, danışanlarıyla girdiği diyalogları içeren kitabında; insanın evren ve varlığı tanıması, anlamlandırması ve ifade etmesi sürecini konu alan ontolojik ve epistemolojik görüşlerini de dilin kullanımı bağlamında dile getirmektedir. Zhuangzi, dile giden yol ile insan doğasına giden yolu birbirine zıt tasavvur eder; ideal insanı kendi yaratıcısı olan doğayla özdeşleştirdiği için de dili anlama ulaşmada bir tür sınırlandırma olarak tanımlar. Burada Zhuangzi’nın temel eleştirisi dile değil dilin yanlış kullanımınadır. Zhuangzi’da dil, anlama ulaşmada kullanılan önemli bir araçtır ama anlamın kendisi değildir. İnsanlar dilden anlam çıkartırken, anlamın dilden doğduğu gibi yanlış bir hisse kapılırlar. Bu noktada dil, amaç olarak algılanır; gerçek anlama ulaştığını sanan insan dilin güdümüne girer ve gerçek anlamın çok uzağında bir noktaya düşer. Bu sebeple Zhuangzi, evren ve varlığın yaratıcısı olan doğanın özüne dil aracılığıyla ulaşılamayacağının altını çizmektedir. Yaratıcı doğanın gerçek bilgisine sahip olmanın yöntemi; dili bir araç olarak kullandıktan sonra, dilin ötesine geçerek gerçek anlama ulaşmak olmalıdır. Zhuangzi gerçek anlama ulaşmayı, varlığın doğasına yani ideal insanın özüne yapılan bir tür “geri dönüş” olarak da ifade etmektedir.
Deconstruction in film analyses: Poststructuralism, Derrida and cinema
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-09) Aker, Hacer
Deconstructive analyses on cinematic texts are becoming widespread, albeit in limited numbers. The deconstructive readings remain in the dimension of emotion transfer due to the lack of sufficient knowledge; they become detrimental to the depth of the analysis field. Undoubtedly, there is no discussion that can be shown as “the best.” However, making in-depth analysis using deconstruction is the author’s responsibility to the film as a product, to the audience, and to criticism in general. The most important tool in fulfilling this responsibility is awareness of the applied analysis technique. This study was born out of the limitation observed in the mentioned awareness and the need created by the inadequacy of theoretical studies in the field. In this context, the study aims to reveal what deconstruction is through Derrida’s terminology and to show how this practice can be applied to film analysis. It constructs this on three levels: At the first level, deconstruction is handled and defined as one of the arguments of poststructuralism. At the second level, the work focuses on Derrida’s concepts of phonocentrism/logocentrism, Différance, reversal/displacement, and repression. The third and final level covers how deconstruction can be applied to films as a method of analysis. The opportunity that this study would be a source for researchers interested in cinema, Derrida, and deconstruction is expected to make the study meaningful as a whole.
Farklı ve sürekli: Uexküll’ün Umwelt’ine gezintiler
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-17) Özyer, Eylül Tuğçe Alnıaçık
Son dönemlerde sosyal bilimlerde insandışı varlıklara yönelik ilginin artması ile bu varlıkların nasıl ele alınabileceğine dair önemli soru ve sorunlar öne çıkmaya başlamıştır. İnsanı muhtelif özellikleri ile ayrıcalıklı bir pozisyona yerleştirip, diğer varlıkları insana nispetle değerlendirmek kapsamlı ve derinlemesine analizlerin ihtimalini düşürürken, (var) oluşlar arasındaki farklılıkları da göz ardı eder. Bu bağlamda dikkat çeken öncelikli hususlardan biri insandan farklı olan canlılar dünyasına dair tasavvur ve tefekkürde kopukluklar ve süreksizlikler olmayan bir zemin tesis edebilmektir. Geçtiğimiz on yıllarda (Türkçe yazın da dâhil) karşımıza yeniden çıkmaya başlayan biyolog Jakob von Uexküll’ün canlıları kendi öznel koşulları dolayımıyla yarattıkları anlam, etkileşim ve birliktelik ile değerlendiren çalışmaları söz konusu ihtiyaçlara teorik ve kavramsal çerçevede karşılık verebilir. Bu çalışmada Uexküll’ün umwelt (ortam, çevre, çevreleyen dünya) kavramı etrafında şekillendirdiği yaklaşımına, kavramları kullanım biçim ve yerlerine yer verilmiş, daha açıklayıcı olması amacıyla Gilles Deleuze ve Felix Guattari’nin Uexküll’e dair yorum ve temaslarına değinilmiştir. Ayrıca Deleuze ve Guattari’nin etolojiyi yeni bir tür etik olarak yorumlamaları, Uexküll’ün etolojiyi mümkün kılan isimlerden biri olarak anılması ile paralel olarak ayrı bir katman daha eklemektedir. Bu bağlamda çalışmanın öncelikli amacı canlıların farklılıklarını gözeterek, bu farkları herhangi bir normatif veçheye büründürmeyen yaklaşım edinebilmektir. Bu sayede insanın diğer canlılar ile birlikteliğine dair yöntemsel tutarsızlık veya süreksizliklerin önüne geçilebilir.
Humboldt’un bildung kuramında birey-toplum ilişkisi üzerine kavramsal bir analiz ve tartışma
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-02) Çelik, Raşit
Bildung kavramı teoloji, felsefe, eğitim ve siyaset gibi birçok alanda kendine özgü yeri olan önemli bir kavramdır. Wilhelm von Humboldt bildung kavramı üzerinden hem bir toplum kuramı hem de bir eğitim kuramı oluşturacak şekilde genişlettiği görüşleriyle bu kavram odağındaki tartışmalara önemli bir katkı yapmıştır. Bu çalışma öncelikle bildung kavramına dair bir analizi sunmakla beraber, özellikle Humboldt’un bildung kuramına dair görüşleri çerçevesinde kavramın bireysel, toplumsal ve toplumlararası boyutlarını inceleyerek hem bazı kavramsal analizler ortaya koyar hem de bir bildung anlayışı üzerinden kişisel ve toplumsal biçimlenme süreçlerinin ortaya koyduğu insanlık idealini siyaset felsefesi ve eğitim felsefesi sınırlarında tartışır.
Jürgen Habermas’ın müzakereci demokrasi teorisi ve toplumsal cinsiyet eşitliği talepleri
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-17) Dumlu, Hediye
Batılı demokrasilerde etnik, din, ırk, toplumsal cinsiyet ve cinsel yönelim temelli gruplara mensup bireyler, kolektif farklılıklarının kamusal alanda tanınması yönündeki taleplerini dile getirmektedirler. Biz bu çalışmada, toplumsal cinsiyet temelli grupların ileri sürdüğü toplumsal cinsiyet eşitliği taleplerini odağımıza alıyoruz ve Jürgen Habermas’ın müzakereci demokrasi anlayışının bu talepler için uygun bir tartışma zemini sunduğu argümanını geliştirmeye çalışıyoruz. Bu amaçla, tartışmamızın ilk bölümünde, demokratik tanınma taleplerinin kamusal müzakere süreçlerinde içerilmesi ve kamusal meseleler haline gelmesi için gerekli olan kapsayıcı katılım anlayışının temel koşullarını tartışıyoruz. Bu koşullar, kapsayıcılık, rasyonellik ve meşruiyettir. Kapsayıcılık, çıkarların, etik-siyasal söylemlerin ve adalete ilişkin ahlaksal söylemlerin kamusal tartışmalarda birlikte kapsanmasıyla; rasyonellik, katılımcıların genişletilmiş bir bakış açısından ilgili herkesin rasyonel gerekçelerle onayını alabilen normlar ve ilkeler üzerine iletişimsel anlaşmaya varmasıyla; meşruiyet ise anlaşmaya ulaşmayı amaçlayan katılımcılar arasındaki kısıtlanmamış kapsayıcı ve rasyonel tartışmaların kendisi içinde gerçekleştiği kamusal alan fikriyle ilişkilidir. Tartışmamızın ikinci bölümünde, özel alan ve kamusal alan arasında olduğu varsayılan ayrım nedeniyle kamusal tartışmaların dışında bırakılan toplumsal cinsiyet eşitsizliği temelli adaletsizliklere karşı ileri sürülen ve toplumsal cinsiyet eşitliğini amaçlayan tanınma taleplerini ele alıyoruz. Bu taleplerin, etik-siyasal söylemlerle ilişkili olan iyi yaşam ve değerlerle ve pragmatik söylemlerle ilişkili olan genelleştirilemez çıkarlarla özdeşleştirilen özel alana ilişkin meseleler olduğu ve adalet, normlar ve ortak çıkarlarla özdeşleştirilen kamusal alana ilişkin meselelerden ayrıldığı varsayılmaktadır. Buradaki tartışmada, bu varsayıma rağmen, kapsayıcı katılım anlayışı için gerekli koşulların, toplumsal cinsiyet eşitsizliğinin katılımcıların perspektifinden kamusal mesele haline getirilmesini mümkün kılabildiğini ileri sürüyoruz.
Kaygı ve tüketim: Modern toplumda benliğin onarımı
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-02) Aydın, Rıfat
Üretim teknolojilerinde meydana gelen gelişmelerin üretkenlik, verimlilik, karlılık artışı gibi sonuçlarının ekonomik ve sosyal yapıda neden olduğu dönüşüm, bireyin toplumsal yapılardan, kurumlardan ve büyük anlatılardan görece bağımsızlaşmasına ve haz odaklı bir tüketim kültürü içerisinde yaşamasına neden olmuştur. Bu özgürleşmenin birey üzerindeki yan etkisi ise artan bir yalnızlaşma ile birlikte hayata dair sorumlulukların tamamıyla bireye yüklendiği yeni bir kültürel örüntü olmuştur. Bu yeni kültürel yapının bireyin benliğinde açtığı yaraların yansıması ise kaygı duygusunda somutlaşmıştır. Kitle iletişimindeki muazzam artış ile birlikte sanal ortamda artan iletişim, bireyin anlamlı ötekiler dünyasını genişletirken, aynı zamanda onu her an takip eden ve takip edilen bir etkileşimsel sürece de sürüklemiştir. Böylece birey ötekinin gözünü her an yanında taşımaya gönüllü olmuştur. Diğer bir ifadeyle toplumsal etkileşimin genişleyen uzamı ve artan tüketim baskısı ile birlikte birey, artık hiçbir mekân ve zamanda yalnız değildir. Bu kapsamda çalışma, tüketim toplumu kavramı çerçevesinde bireyin maruz kaldığı tüketim baskısının, modern toplumun kaygı yüklü pratiklerine karşı bir tepki olarak işlevselleştiği iddiası noktasında temellenmektedir. Çalışmanın diğer bir iddiası ise tüketimin kaygıyı bastırma açısından geçici bir tatmin sağladığı noktasındadır. Son tahlilde çalışma, sosyolojik ve psikolojik yaklaşımlar çerçevesinde kaygı duygusunu, tüketim tercihleri üzerinden incelemeyi hedeflemiştir.
Kurgu veya olgu oluş bağlamında benlik sorunu
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-10) Serin, E. Funda Neslioğlu
Felsefenin benlik konusundaki geleneksel tutumu töz dualizmine başvurarak açıklanabilir. Çağdaş zihin araştırmalarında benlik ise, daha çok fizik dünyanın gerçekliği dolayımıyla ve genellikle bilinçli zihin durumu olarak olgusallık temelinde araştırılmaktadır. Bu çalışmada ise benliğin olgusallığı, olgu ve kurgu kategorilerinin bilgikuramsal bir çözümlemesi aracılığıyla ve mantığa uyarlık açısından ele incelenecektir. Bu bağlamda “olgu” ve “kurgu”yu bir tür karşıtlık ya da derin farklılıklar içeren iki kavram olarak açıklamanın haklı gerekçelere dayanmadığı öne sürülmektedir. Buna bağlı olarak da herhangi bir zihin araştırmasının benliği olgu saymadan yapılamayacağı savunulmaktadır. Bu çalışmada özellikle deneyime ilişkin yeni bir kavrayışın gerekli olmasının sonucunda benlik tartışmalarının -belli türden bir araştırma programı izlendiğinde- gündemimize taşıyabileceği olanaklar soruşturulacaktır.
The must of being an individual is correct usage of reason and creative activity
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-22) Can, Mücella
As can be understood from the title of the text, a highly assertive thesis is put forward in this study. In order to justify this thesis in a philosophical sense, we first tried to reveal what the individual is, its formation and importance. The concept of the individual, which we discussed in the article and tried to describe with its indispensable conditions, refers to the individual who owes its existence to the western culture and belongs to the western civilization in terms of its characteristics. Because the must of this individual is expressed as using the reason correctly. This individual is both the creator and, because of its many characteristics, the product of a secular worldview. Trying to understand the universe, people and society, this individual acts with the patterns of his mentality and reveals his knowledge in this context. The individual is a self- confident and independent person. The basis of the independence of a person who is conscious of being an individual consists of his loyalty to his own reason. His perception, understanding, judgment, and evaluation of reality are based on his own reason, not on the assertions of others. Since using the reason is the basic characteristic of being an individual, it is not possible to think of the individual independently of the reason and the reason of the individual. In this article, we tried to explain the nature, formation and meaning of the individual on a completely rational basis. We tried to show that the individual has to consider his own reason rather than the expectations of the society while establishing his own life in the western culture, where it is accepted that being human is synonymous with being an individual. One, who does not belong to any entity that is considered important, is a unity that believes that he lives according to his actions. The individual has a creative ability because he is unique to himself in terms of thinking and actions. In fact, the quality of creativity is the result of using the reason correctly. Being a creative person, the individual puts forward new things based on his own creative abilities. All innovations, inventions and discoveries of all kinds throughout history are the works of creative individuals. The prerequisite for creative activity is reason, and the result is honour or self-respect. Using the reason correctly is the basic virtue that is the source of all the other virtues of the individual.
On the inevitable failure of social constructionism: The transcendental self-contradiction of an empty concept
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-22) Aktok, Özgür
The question of how sociality is related to the scientific conception of physical reality brings up a philosophical tension between the conception of science as an autonomous enterprise and the conception of science as one of the various cultural products of society. Basically, there have been two approaches in sociology of science to resolve this tension. On the one side, we encounter classical sociology of science, which defends the autonomy of science while denying any constitutive role to sociality in the formation of the content of scientific theories. On the other side, there is social constructionism, which criticizes traditional sociology of science and reduces the content of scientific theories simply to a function of social structures; to something which is caused, produced or realized directly by social phenomena. This paper aims to show that although social constructionism has a point in its critique of the classical conception of science, this point is never formulated and expressed in a sufficient conceptual rigor and clarity. It will be demonstrated that the basic concept of “social construction” as encountered in the key texts from social constructionism is actually an empty concept because it is transcendentally self-contradictory. Consequently, as the paper argues, the emptiness of the concept of construction leads to an inability in making a distinction between real cases of social construction –if there are any- and cases of politically coercive, brute social interference with science.
Osmanlılar ve Lamarck
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-29) Kalaycıoğulları, İnan; Akgündüz, Batuhan
Temelinde değişim olgusu yatan evrim kavramının düşünsel kökenlerini Antik Yunan’a kadar götürmek mümkündür. Bununla birlikte evrimin bilimsel bir kuram olarak tarih sahnesine çıkması XIX. yüzyılda mümkün olabilmiştir. Evrim, bilimsel olarak önce Jean-Baptiste Lamarck’ın (1744- 1829) 1809 yılında yayımlanan bilinen adıyla Zooloji Felsefesi [Philosophie zoologique] ve 1815 yılında yayımlanmaya başlayan Omurgasız Hayvanların Doğal Tarihi [Histoire naturelle des animaux sans vertèbres] adlı eserinde ortaya koyduğu dönüşüm kuramında ardından Charles Darwin’in (1809-1882) 1859 yılında yayımlanan bilinen adıyla Türlerin Kökeni [On the Origin of Species] adlı çalışmasında doğal seçilim mekanizması üzerinden ele alınmıştır. Evrim Kuramı, XIX. yüzyılın ikinci yarısında, Avrupa’nın toplumsal ve kültürel atmosferini baştan sona işgal etmiş ve 1930’lu yıllara kadar Lamarck’ın ve Darwin’in kuramları karşılaştırılarak tartışılmıştır. Bu atmosfer ışığında Türkiye’ye Evrim Kuramı’nın girişini ise iki dönem üzerinden ele alabilmek mümkündür. İlk dönemi Aktarma Dönemi (1873-1892), ikinci dönemi ise Benimseme Dönemi (1908-1923) olarak adlandırabiliriz. Bu iki dönem içerisinde yayımlanan belli başlı eserler incelendiğinde görülmektedir ki Osmanlılar, genellikle sanılanın aksine Darwin ile değil de Lamarck ile düşünsel bir bağ kurmuşlardır. Bu çalışmanın amacı, Osmanlıların Darwin’den ziyade Lamarck’ın düşüncelerine yakın bir duruş sergilediklerini gerekçeleriyle ortaya koymaktır.
The principles of the letter system of hurufism and a philosophical look at the regional identity and pseudonym of Imadeddin Nesimi
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-23) Guliyeva, Khatira
Many prominent representatives of Azerbaijani science deeply studied the legacy of Imadaddin Nasimi, the creator of Azerbaijani poetry of the XIV century, the poet of truth, justice, who sacrificed his life for his faith and became world famous for his tragic end. Under the thick layers of 600-year history, new pages of the great thinker were opened, valuable works were written about the stormy life of the poet, the tragic life, rich poetry, philosophy and rhetoric. Thus, the School of Nasimi was established and expanded in Azerbaijan. However, the regional identity of Imadeddin Nasimi has not been clarified yet. This uncertainty is mainly due to the meaning of the poet's nickname. This article examines the national-regional identity of the world-famous Imadeddin Nasimi, the creator of 14th century Azerbaijani poetry. The author evaluates the pseudonym Nasimi both in the essence of the philosophical worldview of the hurufism and as a concept of space. Thus, the author has obtained new scientific-objective results based on various literal sources, coded concepts, which are important as a contribution to world Nasimi studies.
Sahnede felsefe: Sartre tiyatrosunun felsefî çerçevesi
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-21) Babuççu, Ali Han; Fen Edebiyat Fakültesi; Felsefe Bölümü; 0000-0002-6589-4688
Bu çalışma, 20. yüzyıl düşüncesinde son derece etkili olan Jean-Paul Sartre felsefesinin, onun tiyatro oyunlarıyla ilişkisi içerisinde ele alınmasını hedeflemektedir. Sartre tiyatrosu, filozofun varoluşçu felsefesinin sahneye taşındığı bir tiyatrodur. Burada karakterler, Sartre felsefesinin temel problemleriyle yüzleşirler. Özgürlük, sorumluluk, insanın kendisini belirlemesi, seçim yapmaya mecbur olan birey ve tüm bunların sebep olduğu kaygı, onun tiyatrosunun merkezinde yer alır. Onun oyun karakterleri, bahsetmiş olduğumuz kavramlar temelinde sınır durumlarını tecrübe eden kişilerdir. Sartre karakterlerinin yaşadığı sınır durumlarına, seyirciyi de ortak etmek ister. Mevcut çalışma da bu kavramlar ışığında Sartre'ın tiyatro oyunlarını inceleyecektir.
Teşhir toplumunda medyatik varoluş
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-08) Erdoğan, Şeyma Bilginer
Toplumsal bir varlık olan insanın var olduğu günden bugüne değin temel ihtiyaçlarından biri olarak iletişim, çeşitli şekillerde kurulmaya çalışılmış, bunun sonucunda da bireyselden kitleselliğe uzanan iletişim biçimleri ortaya çıkmıştır. Özellikle on dokuzuncu yüzyılda kitlesel nitelik kazanan iletişim, yeni teknolojiler ile her geçen gün mesafe, zaman veya mekân gibi kavramları tabiri caizse askıya almıştır. Bu sanal mekânlardan biri olan sosyal medya da insanların hem iletişim kurma biçimleri hem de günlük yaşamları üzerinde etkili olmaktadır. Bu çalışma, insanların sıklıkla bu ortamlarda gündemi takip etmek için veya günlük hayatlarına ilişkin yaptıkları paylaşımlarla bireysel varoluşlarını nasıl ortaya koymaya çalıştıkları amacına yönelik olarak planlanmıştır. Çalışmanın sınırlılığı yanı sıra farkındalık düzeyinin daha fazla olacağı düşüncesiyle iletişim fakültesi yüksek lisans öğrencileri evreninden Atatürk Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo, Tv ve Sinema Anabilim dalı öğrencileri amaçlı örneklem dâhilinde tercih edilmiştir. Katılımcılardan mülakat yöntemiyle elde edilen veriler, nitel içerik çözümleme yöntemi ile Varoluş felsefesinde öne çıkan kavramlar ışığında kategorize edilerek incelenmeye çalışılmıştır. Medyanın yaygın kullanımı ve insanların medya vasıtasıyla görünür olma arzusuna ilişkin olarak, medyatik varoluş biçimlerini sorgulamaya yönelik olan bu araştırma sonucunda, eğitimle doğru orantılı şekilde belli bir bilinç düzeyinin yakalandığı görülmüştür. Ancak buna rağmen kitle içerisindeki bireyin medya platformlarında varlık gösterirken farkında olmadan ya da zorunlu olarak medya mantığına boyun eğmesi de söz konusudur. Bu doğrultuda medya okuryazarlığının, özelde bireyde genelde toplumda belli bir bilinç düzeyinin yakalanarak farkındalık oluşturma adına hayatın her kademesinde gerekli bir eğitim olduğu sonucuna ulaşılmıştır.
Wittgenstein’ın anti-felsefesi
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-02-25) Gökhan, Yasin; İlahiyat Fakültesi; Din Felsefesi Bölümü; 0000-0002-6289-0876
Wittgenstein’a göre hayat son derece kozmopolittir. Hayata paralel olarak bilgimiz ve dilimiz de o derece sofistike ve dinamik olmak zorundadır. Bu kaotik durumu aşmak ve basite indirgemek için girişilen metafizik/spekülatif bilgi iddiaları felsefenin yöntemi olamaz. Çünkü metafizik tıpkı matematik ve mantık gibidir; her şeyi tek biçimli yapmaktadır. Wittgenstein’a göre realitenin sonsuz çeşitliliğine karşın böylesi tek tipçi ve indirgemeci bir yaklaşım söz konusu olduğunda ‘felsefî aura’ tamamen kaybolmaktadır. Bu nedenle felsefî analiz bilimsel analizden de farklı olmak zorundadır. O halde felsefe ideal/yapay diller yaratmak yerine kültürlerin otantikliğine boyanan yaşam biçimlerini ve dil oyunlarını anlamaya ve betimlemeye çalışmalıdır. Filozof her türlü derinlik arayışından kaçınmalıdır. Bir mühendis gibi gündelik dilde karşılığı bulunmayan yapay/ideal icatlar üretme peşine düşmek yerine, bir doktor gibi gündelik dili rehabilite etmeye yönelmelidir. Çünkü spekülatif düşünceye dayalı bilgi/keşif iddialarıyla bir yol alınamadığı görülmüştür. O halde, artık hayatın özüne dair metafizik sistemler; ‘mega formüller’ ve ‘nihai önermeler’ aramaktan vazgeçilmelidir. Metafizikçilerin öznel dilleri değil, toplumsal yaşamın ortak sağduyusu demek olan “gündelik dil” esas alınmalıdır. Çünkü dil zihinsel bir inşa değil, belirli bir topluma ait göstergeler dünyasıdır. Kuralları ve sabiteleri belirli bir toplum tarafından belirlenen ve o toplumca sürekli onaylanma zorunluluğu bulunan dil, sosyokültürel yaşamın aynası olan bir ortaklık zemini ve objektif anlamlar evrenidir. Bu çalışmada ortaya koymaya çalıştığımız Wittgenstein’ın sosyokültürel objektiviteyi esas alan anti-felsefi tutumunu, yalnızca insanlık düşün tarihinin geçmiş dönemlerine ait metafizik savrulmalara bir tepki olarak değil, gelecek mimarlığına soyunmuş bulunan post-truth savrulmalara karşı da bir projeksiyon olarak okumanın daha ufuk açıcı olacağını düşünmekteyiz.
Yaşlanma, anlatı ve otantisite
(Bursa Uludağ Üniversitesi, 2022-03-15) Pamuk, Deniz; Salur, Bilge
Yaşlanma süreci varoluşçu perspektiften yararlanan gerontologlara göre, bir yolculuk ve bu yolculuk neticesinde otantik oluşa ulaşmanın hedeflendiği bir fenomen olarak yorumlanmaktadır. Anlatı ise, bu süreci somutlaştıran bir unsur olarak karşımıza çıkmaktadır. Antik Çağ’dan günümüze değin çeşitli düşünürler yaşam öyküsünün bireyin varoluşu ve otantisitesi üzerindeki etkisinden söz etmiştir. Bu çalışmada yaşlanma, anlatı ve otantisite arasındaki ilişki çeşitli bakış açılarından yararlanılarak varoluşçu perspektiften incelenmiştir. Anlatı, varoluşsal bir yolculuk olan yaşlanmayı zamansallık, öznelerarasılık ve geçiciliğini somutlaştırmada ve bireyin kendisine karşı doğru olması olan otantisiteye ulaşmada önemli bir işleve sahiptir. Yaşamın ve yaşlanmanın sürekli bir devinim halinde oluşu, anlatının da değişebilirliğini belirlemektedir. Bu nedenle, bireyin kendi yaşam öyküsünü gözden geçirmesi ve kabullenerek devam edebilmesi hem yaşlanmanın hem de anlatının öznel yapısı açısından oldukça önemlidir.

Browse

Browsing by Title